مجله بنیادی
صنعت نساجی نیاز فوری به نظرات محققان دارد تا به آن در پذیرش اقتصاد دایره ای کمک کنند.
لباس‌ها زمانی استفاده می‌شدند تا زمانی که از هم پاشیدند - تعمیر و وصله شدند تا دوباره استفاده شوند و به زندگی آنها به عنوان پارچه ظرف‌شویی و پارچه‌های روغنی پایان دادند. امروز نه. به ویژه در کشورهای پردرآمد، پوشاک، کفش و اثاثه یا لوازم داخلی به طور فزاینده ای خریداری، دور ریخته می شوند و با مدهای جدید جایگزین می شوند، که خود به زودی دور انداخته شده و جایگزین می شوند.
مدرک در داده ها وجود دارد. در سال 1995، صنعت نساجی به ازای هر نفر در کره زمین 7.6 کیلوگرم فیبر تولید کرد. تا سال 2018، این میزان تقریباً دو برابر شده و به 13.8 کیلوگرم برای هر نفر رسیده است - در این مدت جمعیت جهان نیز افزایش یافته است، از 5.7 میلیارد نفر به 7.6 میلیارد نفر. اکنون سالانه بیش از 60 میلیون تن پوشاک خریداری می‌شود، رقمی که انتظار می‌رود تا سال 2030 باز هم بیشتر شود و به حدود 100 میلیون تن برسد.
"مد سریع" تا حدودی به این دلیل نامیده می شود که صنعت مد اکنون هر هفته خطوط جدیدی را منتشر می کند، در حالی که از نظر تاریخی این اتفاق چهار بار در سال می افتد. امروزه، برندهای مد تقریباً دوبرابر میزان تولید لباس در سال 2000 را تولید می کنند که بیشتر آن در چین و سایر کشورهای با درآمد متوسط مانند ترکیه، ویتنام و بنگلادش تولید می شود. در سراسر جهان، 300 میلیون نفر در این صنعت مشغول به کار هستند.
اما بر اساس گزارشی از یک کارگاه تخصصی که توسط موسسه ملی استاندارد و فناوری ایالات متحده (NIST) در ماه مه منتشر شد، به طرز باورنکردنی بیش از 50 میلیارد لباس در یک سال پس از تولید دور ریخته می شود.
منسوجات در دو دسته کلی قرار می گیرند: طبیعی و مصنوعی. تولید محصولاتی مانند پنبه و پشم که از منابع گیاهی و حیوانی تهیه می‌شوند، تا حد زیادی پایدار است، هرچند به آرامی در حال افزایش است. در مقابل، بر اساس گزارش کارگاه NIST، تولید الیاف مبتنی بر پلیمر، به ویژه پلی استر، از حدود 25 میلیون تن در سال در سال 2000 به حدود 65 میلیون تن در سال 2018 افزایش یافت. روی هم رفته، این روندها تأثیرات محیطی خیره کننده ای دارند.
آب بردار صنعت مد، یکی از بزرگترین مصرف کنندگان آب در جهان، هر سال بین 20 تریلیون تا 200 تریلیون لیتر آب مصرف می کند. سپس میکروپلاستیک وجود دارد. الیاف پلاستیک با شستن پلی استر و سایر منسوجات مبتنی بر پلیمر آزاد می شوند و بین 20 تا 35 درصد میکروپلاستیک های خفه کننده اقیانوس ها را تشکیل می دهند. به این مواد شیمیایی خاصی اضافه شده است، مانند مواردی که برای مقاوم‌سازی پارچه‌ها به کار می‌روند و آفت‌کش‌های مورد نیاز برای محافظت از محصولاتی مانند پنبه.
تغییر به شدت مورد نیاز است، اما صنعت مد نیاز دارد که سخت‌تر تلاش کند تا بیشتر از آنچه به عنوان اقتصاد دایره‌ای شناخته می‌شود، تلاش کند. این شامل حداقل دو چیز است: تمرکز مجدد بر ساختن چیزهایی که ماندگار هستند و بنابراین تشویق به استفاده مجدد. و گسترش سریعتر فناوری برای فرآیندهای تولید پایدار، به ویژه بازیافت. نقش بزرگی برای تحقیق - هم دانشگاهی و هم صنعتی - در دستیابی به این اهداف و جاه طلبی های دیگر وجود دارد.
محققان می توانند با کمک به ارائه تخمین های دقیق تر از مصرف آب شروع کنند. مطمئناً باید بتوان محدوده بین 20 تریلیون تا 200 تریلیون لیتر آب را محدود کرد. همچنین کارهایی برای بهبود و گسترش بازیافت منسوجات وجود دارد. به طور عمده، منسوجات استفاده شده به محل دفن زباله می روند (در ایالات متحده، این نسبت حدود 85٪ است، تا حدی به این دلیل که سیستم های نسبتا کمی (در مقیاس) جمع آوری، بازیافت و استفاده مجدد از مواد وجود دارد. چنین بازیافتی به جداسازی دستی الیاف و همچنین دکمه ها و زیپ ها نیاز دارد. تشخیص الیاف مختلف با چشم آسان نیست و به طور کلی چنین فرآیندهای دستی زمان بر هستند. ماشین آلات در حال توسعه است که می تواند کمک کند. همچنین فن آوری هایی برای بازیافت الیاف استفاده شده به صورت شیمیایی و ایجاد الیاف با کیفیت بالا وجود دارد که می توانند مجدداً در لباس استفاده شوند. اما اینها به هیچ وجه به مقیاس مورد نیاز نیستند.
چالش دیگر برای محققان این است که چگونه مشتریان و تولیدکنندگان را وادار به تغییر رفتار خود کنند. این در حال حاضر یک حوزه مطالعه فعال در علوم اجتماعی و رفتاری است. به عنوان مثال، Verena Tiefenbeck در دانشگاه بن در آلمان و همکارانش دریافتند که وقتی به مهمانان هتل در زمان واقعی بازخورد انرژی مصرف شده در دوش گرفتن نشان داده می شود، مصرف انرژی ناشی از دوش گرفتن را 11.4٪ کاهش می دهد. سایر سؤالات تحقیق شامل یافتن راه هایی برای تشویق مردم به خرید کالاهای بادوام است. کاوش در چگونگی ارضای هوس برای چیز جدید و در عین حال کاهش اثرات زیست محیطی؛ و درک اینکه چرا برخی مداخلات را می توان با موفقیت افزایش داد در حالی که برخی دیگر شکست می خورند.
صنعت و دانشگاه همچنین می توانند برای ایجاد سیستمی برای ردیابی میکروپلاستیک های نساجی با یکدیگر همکاری کنند. برای مثال می توان این کار را به صورت دیجیتال انجام داد. این نیاز به یک تعریف توافق شده از آنچه که میکروپلاستیک نساجی را تشکیل می دهد، مانند ترکیب مواد و ابعاد آنها، نیاز دارد. شرکت ها، دانشگاه ها، مبارزان و دولت ها نیز باید در نظر بگیرند که چگونه فناوری های خود را در دسترس تر کنند. انجام این کار توسعه و آزمایش و (در نهایت) پذیرش در مقیاس را سرعت می بخشد.
همچنین طرح هایی در زمینه های دیگر وجود دارد که می تواند منبع ایده باشد. سازمان جهانی بهداشت تجربه قابل توجهی در مورد دسترسی دارد، به عنوان مثال، در دسترسی به ابزارهای شتاب دهنده COVID-19. از این طریق، شرکت ها و دولت ها با اصول به اشتراک گذاری فناوری های کلیدی در تشخیص و توسعه دارو موافقت می کنند. و در اوایل دهه 2000، بنیاد راکفلر، زیر نظر رئیس وقت آن، گوردون کانوی، بوم شناس اکنون در امپریال کالج لندن، با تأسیس بنیاد فناوری کشاورزی آفریقا، فشار زیادی برای تشویق شرکت ها به اشتراک گذاری فناوری ها در بیوتکنولوژی کشاورزی انجام داد. این طرح‌ها بی‌نقص نیستند و دائماً در حال تکامل هستند، اما ایده‌ها و درس‌هایی را ارائه می‌دهند که باید مورد مطالعه و بررسی قرار گیرند.
در این میان، گروه‌های کمپین بسیاری از کارهای سنگین را با صنعت انجام می‌دهند. بنیاد الن مک آرتور، یک موسسه خیریه مستقر در بریتانیا که راه‌حل‌های اقتصاد دایره‌ای را ترویج می‌کند، در دومین تکرار کمپینی به نام طراحی مجدد جین است، که تولیدکنندگان لباس را به چالش می‌کشد تا راه‌حل‌های دایره‌ای برای آن کمد لباس‌های قوی ارائه کنند. برخی از تولیدکنندگان فرآیند تولید شلوار جین خود را با استفاده از پنبه ارگانیک و با قرار دادن زیپ‌هایی که به راحتی در هنگام بازیافت لباس‌ها جدا می‌شوند، دایره‌ای‌تر کرده‌اند. برخی دیگر از دوخت های تقویت شده برای دوام بیشتر محصولات خود استفاده می کنند. اینها دلایل مهمی از اصل هستند، اما چنین تکنیک هایی باید به جریان اصلی تبدیل شوند.
این اقدامات هزینه دارد و ایده مد سریع را به چالش می کشد، زیرا می تواند اقلامی را برای مصرف کنندگانی که به دنبال همگام شدن با آخرین روندها هستند، مقرون به صرفه تر کند. برندها و خرده فروشان دیدگاهی جدی در مورد خطرات موجود در مسیر نهایی خود دارند (و ممکن است تصمیم بگیرند که اقدام در مورد پایداری را به تعویق بیندازند). به همین دلیل است که اقدام دولت کلیدی است.
سیاست‌ها به دقت و دندان نیاز دارند، که سیاست‌های فعلی همیشه از آن برخوردار نیستند و در حالت ایده‌آل باید هماهنگ باشند. برای مثال، توصیه‌ای از اتحادیه اروپا برای کشورهای عضو، می‌گوید که تا سال 2030 باید «حداقل‌های اجباری برای گنجاندن الیاف بازیافتی در منسوجات وجود داشته باشد که باعث ماندگاری بیشتر و آسان‌تر تعمیر و بازیافت آنها شود». این خیلی مبهم است. بدون اهداف خاص تر، پیگیری برای اهداف انطباق بسیار دشوار خواهد بود. چین، بزرگترین تولیدکننده منسوجات در جهان، همچنین یک برنامه اقتصاد دایره ای پنج ساله برای این صنعت دارد. با توجه به ارتباط متقابل مد سریع، چین و اتحادیه اروپا، همراه با ایالات متحده و دیگران، باید بیشتر تلاش کنند تا تلاش های خود را هماهنگ کنند.
قدم های کوچک خوب هستند، اما تغییرات بزرگی لازم است. وقتی صحبت از تغییر تولید و طراحی منسوجات می شود، زمانی برای تلف کردن وجود ندارد. هزینه های شرم آور محیطی یک کمد لباس جدید شیک باید فوراً، در مقیاس، با سبک و استعداد برطرف شود.
در مورد منسوجات بیشتر بخوانید :
تاریخچه کوتاه منسوجات ژاپنی (2023 )
هوش مصنوعی در مورد مد و منسوجات در سال ( 2023 )
نمایشگاه های ITMA 2023: تبدیل منسوجات با نوآوری پایدار (2023-2024 )
منسوجات و پارچه های بامبو: آنچه باید قبل از خرید بدانید ( 2023 )
