مجله بنیادی
نساجی
کارگر نساجی که بافندگی کار می کند، داستان روند حرکت طراحی تا تولید پارچه
بیشتر مدها از منسوجات ساخته می شوند. اتوماسیون جزئی ریسندگی و بافندگی پشم، پنبه و سایر الیاف طبیعی یکی از اولین دستاوردهای انقلاب صنعتی در قرن 18 بود. در قرن بیست و یکم، این فرآیندها بسیار خودکار هستند و توسط ماشین‌های پرسرعت کنترل شده توسط کامپیوتر انجام می‌شوند. بخش بزرگی از صنعت نساجی پارچه هایی را برای استفاده در پوشاک تولید می کند. هم از الیاف طبیعی (مانند پشم، پنبه، ابریشم و کتان) و الیاف مصنوعی (مانند نایلون، اکریلیک و پلی استر) استفاده می شود. علاقه فزاینده به مد پایدار (یا "مد زیست محیطی") منجر به استفاده بیشتر از الیاف دوستدار محیط زیست، مانند کنف شد. پارچه های مصنوعی با تکنولوژی بالا خواصی مانند رطوبت زدایی (مانند کول مکس)، مقاومت در برابر لکه (مانند محافظ پارچه 303 با تکنولوژی بالا)، حفظ یا دفع گرمای بدن، و محافظت در برابر آتش، سلاح (مانند کولار)، سرما (مثلاً کولار) را به همراه دارند. به عنوان مثال، Thinsulate)، اشعه ماوراء بنفش (Solarweave)، و سایر خطرات. پارچه ها با طیف وسیعی از اثرات از طریق رنگرزی، بافندگی، چاپ و سایر فرآیندهای ساخت و تکمیل تولید می شوند. همراه با پیش‌بینی‌کنندگان مد، تولیدکنندگان نساجی قبل از چرخه تولید پوشاک برای ایجاد پارچه‌هایی با رنگ‌ها، بافت‌ها و سایر کیفیت‌هایی که تقاضای مصرف‌کننده را پیش‌بینی می‌کنند، کار می‌کنند.
طراحی طراح پارچه ( صنعت نساجی )
طراح مد در حال ترسیم طرح لباس روی کاغذ و ایده برای پارچه است
طراح مد
طراح مد با استفاده از کامپیوتر لپ تاپ در استودیوی اینجام می شود.
از لحاظ تاریخی، تعداد کمی از طراحان مد به طراحان معروف «نام» تبدیل شده‌اند، مانند کوکو شانل یا کالوین کلین، که مجموعه‌های معتبری از مد بالا ایجاد می‌کنند. این طراحان در ایجاد روند در مد تأثیرگذار هستند، اما بر خلاف تصور رایج، سبک های جدیدی را دیکته نمی کنند. بلکه سعی می کنند لباس هایی طراحی کنند که تقاضای مصرف کننده را برآورده کند. اکثریت قریب به اتفاق طراحان به‌عنوان بخشی از تیم‌های طراحی، به‌عنوان بخشی از تیم‌های طراحی، به‌صورت ناشناس برای تولیدکنندگان کار می‌کنند و سبک‌های روند را با لباس‌های قابل فروش برای مصرف‌کنندگان عادی تطبیق می‌دهند. طراحان از طیف گسترده ای از منابع، از جمله لباس های فیلم و تلویزیون، استایل های خیابانی و لباس های ورزشی فعال الهام می گیرند. برای اکثر طراحان، روش‌های طراحی سنتی، مانند انجام طرح‌ها روی کاغذ و پارچه روی مانکن‌ها، با تکنیک‌های طراحی به کمک رایانه تکمیل یا جایگزین شده‌اند. اینها به طراحان اجازه می دهد تا به سرعت تغییراتی را در نمای طرح پیشنهادی، پارچه، تزئینات و عناصر دیگر ایجاد کنند و به آنها این امکان را می دهند که تغییرات پیشنهادی را بلافاصله با همکاران خود به اشتراک بگذارند - چه در اتاق بعدی و چه در قاره ای دیگر.
طراحی و ساخت مد
تنها تعداد اندکی از طراحان و تولیدکنندگان، لباس‌های نوآورانه و مد روز تولید می‌کنند. حتی تعداد کمتری (عمدتاً در پاریس) به تولید لباس‌های اوت کوتور می‌پردازند. اکثر تولیدکنندگان پوشاک با قیمت متوسط یا مقرون به صرفه تولید می کنند. برخی از شرکت‌ها از امکانات تولیدی خود برای برخی یا تمام مراحل تولید استفاده می‌کنند، اما بیشتر آنها به شرکت‌های تولیدی یا پیمانکاران مجزا برای تولید پوشاک مطابق با مشخصات شرکت مد متکی هستند. در زمینه پوشاک زنانه، تولیدکنندگان معمولاً چندین خط محصول (مجموعه) در سال تولید می‌کنند که در زمان‌های از پیش تعیین‌شده سال به خرده‌فروشان تحویل می‌دهند. برخی از تولیدکنندگان "فست مد" کالاهای جدید را حتی بیشتر تولید می کنند. کل تیم توسعه محصول در برنامه ریزی یک خط و توسعه طرح ها شرکت دارند. مواد (پارچه، آستر، دکمه‌ها و غیره) باید تهیه و سفارش داده شوند و نمونه‌هایی برای ارائه به خریداران خرده‌فروش ساخته شوند.
یک مرحله مهم در تولید پوشاک، تبدیل طرح لباس به یک الگو در اندازه های مختلف است. از آنجایی که نسبت های بدن انسان با افزایش یا کاهش وزن تغییر می کند، الگوها را نمی توان به سادگی از یک الگوی اولیه به طور یکنواخت بالا یا پایین کرد. الگوسازی به طور سنتی یک حرفه بسیار ماهر بود. در اوایل قرن بیست و یکم، علی‌رغم نوآوری‌هایی که در برنامه‌نویسی کامپیوتری صورت گرفته بود، تنظیم طرح‌ها در اندازه‌های بزرگتر برای هر شکل دشوار بود. اندازه هرچه که باشد، الگو - چه روی کاغذ کشیده شود یا به عنوان مجموعه ای از دستورالعمل های کامپیوتری برنامه ریزی شده باشد - نحوه برش پارچه را به قطعاتی که برای ساختن یک لباس به هم متصل می شوند، تعیین می کند. برای تمام لباس‌ها به جز گران‌ترین لباس‌ها، برش پارچه توسط چاقوهای کامپیوتری یا لیزرهای با شدت بالا انجام می‌شود که می‌توانند چندین لایه پارچه را به طور همزمان برش دهند.
مرحله بعدی تولید شامل مونتاژ لباس است. در اینجا نیز، نوآوری های تکنولوژیکی، از جمله توسعه ماشین آلات هدایت شونده با کامپیوتر، منجر به اتوماسیون برخی از مراحل مونتاژ لباس شد. با این وجود، فرآیند اساسی خیاطی همچنان پرکار است. این فشار بی‌وقفه بر تولیدکنندگان پوشاک وارد می‌کند تا به دنبال محیط‌هایی با دستمزد کم برای مکان کارخانه‌های خود باشند، جایی که مسائل مربوط به ایمنی صنعتی و استثمار کارگران اغلب مطرح می‌شود. صنعت مد در شهر نیویورک تحت سلطه عرق‌فروشی‌های واقع در Lower East Side بود تا اینکه آتش‌سوزی کارخانه کمربند پیراهن Triangle در سال 1911 منجر به اتحادیه‌سازی و مقررات بیشتر این صنعت در ایالات متحده شد. در اواخر قرن بیستم، چین به دلیل هزینه کم نیروی کار و نیروی کار بسیار منضبط، به عنوان بزرگترین تولیدکننده لباس در جهان ظاهر شد.
لباس‌های مونتاژ شده فرآیندهای مختلفی را طی می‌کنند که در مجموع به عنوان «تمام کردن» شناخته می‌شوند. اینها شامل افزودن عناصر تزئینی (گلدوزی، مهره دوزی) است. دکمه ها و سوراخ دکمه ها، قلاب ها و چشم ها، گیره ها، زیپ ها و سایر بست ها؛ سجاف و سرآستین؛ و برچسب های نام تجاری و سایر برچسب ها (اغلب از نظر قانونی مورد نیاز است) که محتوای الیاف، دستورالعمل های لباسشویی و کشور سازنده را مشخص می کند. سپس لباس های تمام شده فشرده شده و برای حمل و نقل بسته بندی می شوند.
بخشی از مطلب طراحی تا تولید پارچه
