مجله بنیادی
جونیچی آرای که ریشه در سنت صنایع دستی شهر Kiryu دارد، اما به آینده نگاه می کند، کسب و کار خانوادگی خود را از طریق آزمایش عمیق با مواد جدید و ابزارهای تولید به جلو سوق داد و بافت های جدید غیر قابل تصوری را ایجاد کرد که از تارهای عنکبوتی شبنم دار تا فلزات نرم را شامل می شد. آرای در طول حرفه خود به 36 حق ثبت اختراع یا حقوق معنوی برای پیشرفت در تولید پارچه دست یافت. یکی از نوآوری‌ها بر تکنیک‌های سنتی رنگ‌بندی تکیه داشت تا بخش‌هایی از پارچه را به صورت شیمیایی حل کند تا محصولی شفاف و بازتابنده به دست آید. نوآوری دیگر یک ماده نمدی حجیم بود که با شستن پارچه 100% پشم برای مدت طولانی تولید می شد.
در دهه 1950، جونیچی آرای شروع به بافتن با الیاف فلزی کرد، الیافی که به طور سنتی با پیچاندن یک سیم فلزی به دور نخ پنبه، پشم یا ابریشم ساخته می‌شد تا به پارچه درخشندگی مطلوبی بدهد. پس از هشت سال مطالعه در مرکز تحقیقاتی دانشگاه گونما، آرای روشی اصلی را برای ذوب آلومینیوم بر روی فیلم‌های پلی استر فرآوری‌شده برای به‌روزرسانی این تکنیک توسعه داد. پارچه: آبی در نمای NOMA نمونه ای از این فرآیند برای آبکاری خلاء (چسباندن) آلومینیوم و سایر فلزات به سطح فیلم پلی استر (پلاستیک) است. این فیلم روکش فلزی به نوارهای بسیار نازک، به نازکی تارها بریده می شد که با الیاف پشم سنتی به هم بافته می شد.
جونیچی آرای که به طور گسترده سفر می‌کرد تا از نزدیک به منسوجات جهان نگاه کند، نحوه نشان دادن پارچه و عمق تاریخ فرهنگ را تحسین کرد، اما همچنین به پتانسیل این ماده برای بازتاب بهتر تغییرات قرن بیستم اشاره کرد. وی خاطرنشان کرد: در میان همه میراث فرهنگی، چیزی فراتر از پارچه نیست. هیچ چیز نمی تواند از گرمای آن فراتر رود... آیا هنرمندان نساجی حاضر پارچه ای می سازند که ایدئولوژی معاصر را در بر می گیرد؟
این هنرمند پتانسیل بیان و نوآوری نساجی را در دهه 1970 منفجر کرد و به اوج رساند و باعث پیشرفت‌های بیشتر مانند ماشین‌های بافندگی ژاکارد کامپیوتری شد. آرای در مقاله ای در نیویورک تایمز در سال 1990 اشاره می کند که رایانه نه تنها پیچیدگی و پیچیدگی بیشتری را امکان پذیر می کند، بلکه "بافندگی را صد بار، هزار بار، سریع تر می کند."
پارچه های جونیچی آرای بخش مهمی از ظهور ژاپن به عنوان یک رهبر جهانی مد در اواخر قرن بیستم بود. همکاری‌های برجسته با طراح مد Rei Kawakubo (Comme des Garçons) و طراح فناوری محور Issey Miyake، خیاطی سنتی مد لباس و طراحی مینیمالیستی معاصر ژاپنی را با نوآوری‌های تکنولوژیکی در پارچه آرای در هم آمیخت. پس از یک نمایشگاه پاریس در سال 1981 که طراحان ژاپنی یوجی یاماموتو و کاواکوبو عصری از سادگی و ساختارشکنی را در مد آوانگارد آغاز کردند، منسوجات آرای در سطح بین المللی توسط طراحانی از جمله تیری موگلر، جیانی ورساچه و ژان پل گوتیه به کار گرفته شد.
مجموعه تجربی هنرهای نساجی Junichi Arai توسط خودی های دنیای مد و از طریق نمایشگاه های موزه هنر مورد تجلیل قرار می گیرد. همکار قدیمی این هنرمند، ریکو سودو، در کاتالوگ Hand and Technology: Textiles توسط Junichi Arai در سال 1992 نوشت: "او واقعاً کودک وحشتناک منسوجات ژاپنی است، از کنوانسیون بی احترامی لذت می برد، پسری شیطان که با اسباب بازی های فوق پیشرفته بازی می کند." جونیچی آرای در سال 1983 جایزه مد ماینیچی توکیو را دریافت کرد و در سال 1987 به عنوان طراح افتخاری سلطنتی برای صنعت در لندن رسید. این هنرمند نمونه‌های خارق‌العاده‌ای از پارچه‌های خلاقانه در مجموعه‌هایی از جمله موزه هنر مدرن و موزه ویکتوریا و آلبرت دارد.
فراتر از حوزه مد، منسوجات Junichi Arai با مضامین گسترده ای در فناوری و تفکر طراحی ارتباط دارد و به طور گسترده در نمایشگاه های موزه گنجانده شده است. تاسیسات افتتاحیه موزه هنر مدرن در سال 2004 در گالری معماری و طراحی جدید شامل پارچه های چین دار و فلزی سه گانه آرای بود. نمایشگاه مهم Aluminum by Design در موزه هنر کارنگی شامل Textile: Blue shimmering در گالری پیتسبورگ پشت یک خودروی Plymouth Prowler (1997)
و در کنار نمادی از طراحی قرن بیستم، Lockheed Lounge آلومینیومی مارک نیوزوم (1986) بود.
در NOMA، دقیقا همان پیچ پارچه آبی و نقره‌ای Junichi Arai که در پیتسبورگ در معرض دید قرار داشت، از طریق روابط موزه به نیواورلئان منتقل شد، در شماره اتمی 13: آلومینیوم در طراحی قرن بیستم تا 17 آوریل 2022 در معرض دید قرار دارد.
