مجله بنیادی
اگر تا به حال اپیزودی از مدل برتر بعدی آمریکا را تماشا کرده باشید، می دانید که گرفتن یک عکس عالی در مد تنها به معنای زیبا به نظر رسیدن مدل با لباس های زیبا نیست. این به همان اندازه در مورد چشم تیزبین، هنرمندی، مهارت و حرفه ای بودن عکاس است، همانطور که در طرف دیگر لنز (و البته تیم با استعداد پشت کل مجموعه) است.
عکاسی لزوماً به معنای ثبت واقعیت نیست، بلکه اختراع مجدد چیزی است که چشم غیر مسلح می تواند ببیند. تفسیر مجدد زیبایی و در مورد عکاسان مد، واقعاً سبک و لباس را از صفحه خارج می کند. همه عکاسان این لیست وجه مشترک تلاش برای برتری و موفقیت مداوم در تأثیرگذاری فراوان بر دنیای مد از طریق لنز خود دارند. خلاقیت و بینش آنها فراتر از گرفتن عکس هایی است که خوب به نظر می رسند، اما در عوض عکاسی مد را به ارتفاعات جدید و حساسی رسانده اند.
آنی لیبوویتز
Leibovitz متولد 2 اکتبر 1949 در Waterbury، Connecticut، به طور گسترده ای به عنوان برترین عکاس پرتره آمریکا در نظر گرفته می شود. استفاده متمایز او از ژست‌ها و رنگ‌های جسورانه یک علامت تجاری شناخته شده است و شما مطمئناً با یکی از آثار متعدد او با مشتریان برجسته در سراسر جلد مجلات، بیلبوردها و کتاب‌ها مواجه خواهید شد. با شروع کار حرفه‌ای خود در آن زمان در مجله رولینگ استون در سال 1970، او در عرض 2 سال به عنوان عکاس ارشد ارتقا یافت و تا 10 سال بعد در آنجا ماند. یک جان لنون برهنه دور یک یوکو اونو کاملاً لباس حلقه زده است. این عکس چند ساعت قبل از کشته شدن بیتل سابق گرفته شده است.
لیبوویتز پس از جمع‌آوری 142 جلد برای رولینگ استون، مجله را ترک کرد و در سال 1983 برای Vanity Fair شروع به کار کرد، در حالی که از سال 1998 به طور منظم برای Vogue کار می‌کرد. به خاطر کارش در کمپین های تبلیغاتی معروف مانند کمپین «عضویت» American Express که در آن جایزه کلیو را در سال 1987 برنده شد، و همچنین به عنوان عکاس رسمی بازی های المپیک تابستانی 1996 در آتلانتا، جورجیا انتخاب شد.
آرنولد، نه تنها از برترین عکاسان زن تمام دوران، بلکه یکی از بزرگترین عکاسان، برخی از عکس‌های به یاد ماندنی که توانایی او را در پیشرفت در تقاطع هنر و سلبریتی نشان می‌دهد، از میک جگر در آسانسور در یک تور در سال 1975 بود. شوارتزنگر سوار بر اسب سفید در سال 1988، دمی مور بسیار باردار و برهنه در سال 1991، ملکه الیزابت دوم در کاخ باکینگهام در سال 2007، و ووپی گلدبرگ در وان پر از شیر در سال 1984 غوطه ور شد.
ماریو تستینو
نام او یکی از نام های رایج در بین همتایان صنعت با نهایت احترام و تحسین است. تستینو که در 30 اکتبر 1954 در لیما، پرو به دنیا آمد، در 35 سال گذشته از مد و سلبریتی ها فیلمبرداری می کند. تیراندازی حرفه ای پربار او برای جلد مجلات که به خاطر عکس های پر زرق و برق خود مشهور است، شامل نام هایی مانند Vogue، Vanity Fair، V Magazine و GQ است. علاوه بر این، او همچنین مجموعه‌ای از کمپین‌های مد را برای گوچی، ورساچه، باربری، و کالوین کلین و بسیاری دیگر فیلمبرداری کرده است. در سال 2011، او شش جلد مجله بی‌سابقه را در یک زمان برای شماره‌های پاییزی Vogue داشت - نقطه اوج سالانه آنقدر در صنعت انتشارات که فیلم درباره آنا وینتور، همکار و دوست دیرینه‌اش، The September Issue نام گرفت.
اگرچه او در اوایل دوران جوانی را تجربه کرده بود، اما پس از عکسبرداری با پرنسس دایانا برای Vanity Fair در سال 1997، واقعاً منفجر شد. از آن زمان، او رابطه کاملاً با خانواده سلطنتی داشت و عکاس رسمی پرتره های دوک و دوشس شد. از کمبریج به دلیل نامزدی آنها در سال 2010 و همچنین ثبت نام مشهور لحظه ای که شاهزاده چارلز پس از مرگ دایانا پسرانش را در آغوش گرفت. تستینو نماهایی از انسانیت، زیبایی و شخصیتی است که از شخصیت یا شهرت عمومی در فرد سلب شده است. با وجود اینکه بسیاری از عکاسان ترجیح می‌دهند مدل‌ها بوم‌های خالی باشند، او از مدل‌ها به‌عنوان آدم‌ها عکس می‌گیرد – نه چوب لباسی و اعتراف می‌کند که تحت تأثیر دختران بی‌تفاوت قرار نمی‌گیرد. "من دوست ندارم با عروسک بازی کنم. من دوست دارم با مردم بازی کنم. این ممکن است وسواس او را با کیت ماس که هزاران بار به او شلیک کرده است توضیح دهد. او همچنین به خاطر اینکه ژیزل بوندشن را به شهرت رساند، به دلیل اصرار بر تیراندازی به او زمانی که کسی او را نمی خواست، اعتبار داشت.
بروس وبر
وبر یک عکاس مد آمریکایی متولد 29 مارس 1946 در گرینزبورگ، پنسیلوانیا است که همچنین نامزد دریافت جایزه اسکار برای فیلمسازی شد. عکاس برجسته صنعت مد دهه 1980 همچنان یکی از تاثیرگذارترین عکاسان جهان است و برای نام هایی مانند کالوین کلین، کارل لاگرفلد، رالف لورن، ابرکرومبی و فیچ (به نام چند نفر) و همچنین نشریاتی مانند ووگ کار کرده است. ، GQ ، Vanity Fair و Rolling Stone. او که به گفتن داستان های آمریکایی ها و همچنین عاشق بزرگ سگ ها اختصاص دارد، با هم همکاری کرده است .
نیک نایت
نیک نایت در تضاد کامل با وبر، تجربه دیجیتال عکاسی مد را به عنوان یکی از اولین و با سابقه ترین عکاسانی که از فیلم های دیجیتال برای نمایش مد استفاده کرد، پیشگام شد.
او در سال 1958 در لندن متولد شد و در سال 1982 از کالج هنر و طراحی Bournemouth & Poole فارغ التحصیل شد و در آنجا در رشته عکاسی تحصیل کرد. در سال 1982، زمانی که او هنوز دانشجو بود، اولین کتابش به نام Skinheads دلیلی شد که تری جونز ویرایشگر i-D را به او سفارش داد تا مجموعه ای متشکل از 100 پرتره را برای شماره پنجمین سالگرد خود بسازد. و در زمانی که کمپین‌های طراح یوهجی یاماموتو در اواخر دهه 80 در حال گسترش بود، نایت توسط مدیر هنری مارک آسکولی برای 12 کاتالوگ متوالی سفارش داده شد.
از نظر سرمقاله، نایت به دلیل کارش با Vogue، Dazed & Confused، مجله W، و نسخه 2004 تقویم پیرلی، و همچنین تولید تصاویر نمادین در کمپین هایی برای مشتریان برجسته مانند الکساندر مک کوئین، جان، مورد تحسین قرار گرفته است. گالیانو و کریستین دیور و غیره. او همچنین در سال 1993 با عکاسی از لیندا اوانجلیستا برای ووگ بریتانیایی با عکاسی با فلاش حلقه‌ای، تاریخ مد را ثبت کرد. این نوع فرهنگ بازتفسیر از آن زمان به میراث نایت تبدیل شده است، زیرا او از بسیاری از تکنیک های دیجیتالی پس از تولید برای دستیابی به کمال زیبایی شناختی استفاده می کند. او هرگز عکاسی را به عنوان یک رسانه واقعی ندیده است، کار او بر اساس ادراک فرد از واقعیت است. او می‌گوید: «عکاسی همه چیز در مورد دستکاری است، و همانطور که تکامل می‌یابد، از هر نظر دستکاری‌کننده‌تر می‌شود». به این ترتیب، مدل‌های او بیشتر به‌عنوان عناصر ترکیب‌بندی تلقی می‌شوند تا فردی، زیرا او کمی از شخصیت‌های آنها را منتقل می‌کند.
اشتیاق دیرینه نسبت به آزمایش با آخرین فناوری‌های تصویرسازی، نایت را بر آن داشت تا وب‌سایت خود را با نام SHOWstudio در سال 2000 راه‌اندازی کند. هدف این سایت نشان دادن کل فرآیند خلاقیت، از ایده‌پردازی تا تکمیل در بهره‌مندی از هنرمند، مخاطب، بود. و خود هنر این سایت با همکاری با نویسندگان، هنرمندان، طراحان، فیلمسازان و چهره های فرهنگی تأثیرگذار جهان، محتوای آنلاین رویایی ایجاد می کند که تمام جنبه های مد را از طریق تصویر و تصویرسازی تعاملی بررسی می کند. وقتی یک چهره معروف مانند ویژگی های کیت ماس در سایت است، حدود 500000 کاربر در یک روز وارد سایت می شوند.
استیون مایزل
استیون مایزل یکی از بزرگان عکاسی مد، یکی از افراد مورد علاقه آنا وینتور، سردبیر ووگ آمریکایی است. او با عکسبرداری از تمام جلدهای Vogue ایتالیا در 20 سال گذشته و همچنین هر کمپین پرادا از سال 2004، بر صنعت مد ایتالیا تسلط دارد.
مایزل که در سال 1954 در منهتن به دنیا آمد و در لانگ آیلند بزرگ شد، استعداد فوق العاده ای در نوشتن داستان هایی داشت که طنین فرهنگی می بخشد. او نه تنها مد را به تصویر می کشد، بلکه آن را نیز تعریف می کند. شخصیتی بسیار مرموز و مخفیانه، او از مصاحبه ها دوری می کند و زیر خط محافظ کلاه، عینک تیره و روسری در انظار عمومی ظاهر می شود. همانطور که او در دنیای عمومی نسبت به خود درونگرا و محتاط است، کار او کاملاً برعکس است. او عاشق پر زرق و برق تیراندازی بود که بیش از حد بود و همچنین با طنز اجتماعی تند مرزها را کنار زد. او از بسیاری از زنانی که به آنها شلیک کرد ستاره‌هایی ساخت و سهم بزرگی در خلاصی سلبریتی‌های هالیوود در دهه 80 از سلطه فرهنگی پاپ آنها توسط سوپرمدل‌هایی مانند نائومی کمپبل، لیندا اوانجلیستا و کریستی تورلینگون داشت.
مایزل با شروع به عنوان تصویرگر زنان در Women's Wear Daily و همچنین تدریس تصویرسازی دو بار در هفته در مدرسه جدید طراحی پارسونز، به دنبال عکاسی به عنوان یک حرفه نبود. او در آخر هفته به آژانس‌های مدلینگ سر می‌زد و از مدل‌ها عکس‌های پاپاراتزی‌مانند می‌گرفت، به این ترتیب با اسکار ریس، رزروکننده مدیریت نخبگان آشنا شد. ریس با تحسین تصاویر مایزل، از او خواست تا از برخی از مدل هایش برای نمونه کارها عکس بگیرد. برخی از مدل‌ها به بازیگری برای مجله Seventeen رفتند و پس از نشان دادن تصاویری از نمونه کارها به آنها، مجله متعاقباً به امید همکاری با مایزل تماس گرفت. و به این ترتیب حرفه خارق العاده او در عکاسی آغاز شد.
از آن زمان، او با نشریات، طراحان و هنرمندان بیشماری همکاری کرده است. علاوه بر عکسبرداری از مدونا در سال 1984 برای جلد آلبوم Like a Virgin، و جلد تک آهنگ او "Bad Girl"، آنها همچنین در خلق کتاب بدنام خود به نام "سکس" در سال 1992 با هم همکاری کردند. این اولین کتاب در نوع خود بود که در آن کتاب چنین نام بزرگی در فرهنگ پاپ، مردان را آشکارا عینی می کرد. او یک بار به Vogue گفت که میزل اولین کسی بود که او را با ایده اختراع مجدد آشنا کرد. و با توجه به لحن طنز در آثارش، او به معروف گفت: "استیون، مانند من، دوست دارد با مردم دعوا کند." و به قول دوناتلا ورساچه، "او با هر تصویر، دنیای کاملی را خلق می کند، دنیایی که در عین حال تماماً فانتزی و همچنین کاملاً واقعی است."
