مجله بنیادی
ادیان چینی
لباس دربار، لباس قربانی و لباس معمولی همگی در چین باستان تحت تأثیر مذهب مدنی الهام گرفته از کنفوسیوس بودند. متن کلاسیک ایده‌آل کنفوسیوس در مورد تزیین و لباس، کتاب X از Lunyu (مقاله‌های کنفوسیوس) است که در آن تأکید بر مناسب بودن در هر جزئیات است، چه در خانه و چه در امور ایالتی یا مراسم. به عنوان مثال، لباس زیر معمولاً در پایین پهن و در بالا باریک برای صرفه‌جویی در پارچه بریده می‌شد، اما برای مقاصد درباری و قربانی کردن باید تمام عرض آن را درست می‌کرد.
همچنین گفته می‌شود که کنفوسیوس بر رنگ‌های اصلی یا «صحیح» - آبی، زرد، قرمز، سفید و سیاه - به جای رنگ‌های «واسطه» مانند بنفش یا پوس پافشاری می‌کرد و از قرمز برای خود اجتناب می‌کرد. برای زنان مناسب تر بود.
لباس‌هایی که برای قربانی کردن پادشاهان و دوک‌های سابق استفاده می‌شد، از ابریشمی تهیه می‌شد که در خانه‌ای مخصوص کرم ابریشم رشد می‌کرد. بر اساس «دکترین میانگین»، لباس‌هایی که مردم عادی برای قربانی کردن استفاده می‌کردند، «غنی‌ترین لباس‌هایشان» بود. لباس امپراتوری کاملاً توسعه یافته برای قربانی کردن، یک ژاکت آستین گشاد و یک پیش بند چین دار دور کمر بود. نمادهای تزئینی نشان دهنده جهان در جهان کوچک و در نتیجه حاکمیت جهانی امپراتور بود.
لباس تشییع جنازه عموماً سفید بود، اگرچه شوجینگ («کلاسیک تاریخ») به مراسم تشییع جنازه‌ای اشاره دارد که در آن کسانی که در آن مراسم تشییع می‌کردند کلاه‌های کنفی و دامن‌هایی با رنگ‌های مختلف می‌پوشیدند. به گفته ییلی، لباس عزا شامل «کت و دامن گونی نتراشیده، فیله‌های کنف گزنه ماده، عصا، کمربند پیچ‌خورده، کلاهی که رشته کلاه آن از بند است، و کفش‌های عجله‌ای است». برای منسیوس، فیلسوف قرن چهارم تا سوم پیش از میلاد، پوشیدن لباس عزاداری از پارچه درشت جنبه مهمی از فرزند پرستی سنتی (شیائو) بود.
لباسهای بودایی در چین از سنت هندی پیروی می‌کردند، اگرچه در زمان سلسله تانگ (618-907 میلادی) به دلیل سیاه‌رنگ بودن مورد توجه قرار گرفتند. لباسهای تائوئیستی در مقابل، زرد بودند. این که این یک سنت قدیمی است را می توان از نمونه جنبش عمامه زرد در قرن دوم میلاد دریافت، که در آن مبلغان و کشیشان جامه های زرد و پیروان لباس های سر زرد می پوشیدند.
ادیان ژاپنی
برکت شینتو
یک کشیش شینتو در حال برکت دادن به کودکان در طول جشنواره شیچی-گو-سان (هفت-پنج-سه) در معبد میجی، توکیو، ژاپن. کشیش هارای‌گوشی، یک گرز چوبی با آویزهای کاغذی تا شده را تکان می‌دهد و به طور نمادین بچه‌ها را پاک می‌کند و به آنها سلامتی و رفاه را تضمین می‌کند.
لباسهای کشیش شینتو نمونه‌ای از روشی است که در آن لباسهای نسبتاً معمولی دوران شکل‌گیری به لباسهای مذهبی تخصصی دوره‌های بعد تبدیل شدند.
آنها از یک دامن تقسیم شده تا مچ پا (هاکاما) در رنگ های سفید، آبی روشن یا بنفش، بسته به رتبه تشکیل شده اند. کیمونوی سفید که نماد خلوص است و انواع مختلفی از آن وجود دارد. و یک ردای بیرونی آستین‌های بزرگ با رنگ‌های مختلف که اغلب یک لباس کارگینو یا لباس شکار است، همانطور که در دوره هیان (794-1185) استفاده می‌شد. پوشش سر یک کلاه سیاه گرد (ابوشی) است. "تاج" استادانه تر (کاموری) دارای یک پایه صاف، یک برآمدگی است که از پشت سر به سمت جلو بالا می رود، و یک نوار صاف که به سمت عقب خم می شود. در داخل زیارتگاه، جوراب‌های سفید سفت با پنجه تقسیم‌شده (تابی) پوشیده می‌شود، و هنگام رفتن به زیارتگاه یا برگشتن به زیارتگاه، مدرس‌ها پاپوش‌های لاکی مشکی مخصوص (آساگوتسو) از چوب پائولونیا می‌پوشند. کاهنان شینتو یک گرز چوبی مسطح و کمی مخروطی (شاکو) حمل می کنند که نماد دفتر آنهاست اما در غیر این صورت هیچ اهمیت دقیقی ندارد. لباس میکو (خدمت‌کاران دختر در زیارتگاه‌ها) که عملکرد اصلی آن رقص تشریفاتی است نیز معمولاً از یک دامن تقسیم‌بندی شده و یک کیمونوی سفید تشکیل شده است. آنها یک فن از چوب سرو حمل می کنند. افراد جوان مرد محله ای که زیارتگاه قابل حملی را در خیابان ها حمل می کنند، ممکن است کیمونویی بپوشند که با تاج حرم مشخص شده است و یک ابوشی ساده.
لباسهای بودایی سنت عمومی بودایی را ادامه می‌داد، اما لباسهای تشریفاتی تزیین شده راهبان بلندپایه، به‌ویژه در فرقه‌های شینگون و نیچیرن، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. جامه‌های سفیدی که در سنت شوگن دو (که به یامابوشی یا کشیش‌های کوهستانی معروف است) در طول مراسم لوستراسیون و آیین‌های مشابه، که نماد پاکی است، پوشیده می‌شوند. و کلاه های عمیق و وارونه کاسه ای شکل از نی بافته شده (ajirogasa) که راهبان ذن در طول تورهای گدایی بر سر می گذاشتند.
بسیاری از مذاهب جدید در ژاپن لباس های تشریفاتی را با دقت بر اساس مدل های شینتو یا بودایی یا با طرح های ترکیبی یا اصلی تولید می کنند. یک ویژگی مشترک استفاده از لباس یکنواخت نسبتاً ساده برای همه مؤمنان در طول کار اختصاصی، راهپیمایی‌های دسته جمعی یا اعمال عبادی است. در تنری کیو، مذهبی که در قرن نوزدهم توسط ناکایاما میکی تأسیس شد، نام دین به‌طور برجسته در پشت لباس نقش بسته است، و در جنبش‌های بودایی نیچیرن، نماد مرکزی namu Myōhō renge kyō («خودم را وقف می‌کنم لوتوس سوترای قانون شگفت‌انگیز») ممکن است بر روی یک دزدی که از شانه چپ آویزان است نمایش داده شود.
