100 سال عکاسی مد (2025)

۲۹ تیر ۱۴۰۴ آپ آرت هنر مدرن در صنعت مد ، عکاسی و اخبار عکاسی و نمایشگاه های عکاسی صنعت مد ، خلاقیت ، رسانه های اجتماعی ، اینستاگرام ، عکاسی مد ، برند ، اینفلوئنسرها ، برای ، چرا ، جذابیت ، اهمیت عکاسی و عکاسی مد ، زیبایی شناسی در هنر عکاسی و عکاسی مد ، موسیقی و سرگرمی

تصویر :pinterest.com

مجله بنیادی

100 سال عکاسی مد

عکاس دیوید بیلی یک عکس مد را صرفاً به عنوان "پرتره شخصی که لباس پوشیده" توصیف کرد. ریشه های این حرفه در پرتره های جامعه ویکتوریا یافت می شود. از همان اوایل دهه 1840، بازیگران، هنرپیشه ها و رقصندگان با لباس های زیبا برای عکاسان پرتره ژست می گرفتند، درست همانطور که مادرانشان برای نقاشان بزرگ پرتره زمان خود می نشستند.

با این حال، کار خود بیلی قدرت دگرگون کننده لنز دوربین را نشان می دهد. ایروینگ پن، عکاسی که طولانی‌ترین دوران تصدی در تاریخ مجله ووگ را داشته است، نقش خود را «فروش رویاها، نه لباس» می‌دانست. فراتر از ثبت ساده جزئیات پارچه و سطح، به یاد ماندنی ترین تصاویر خواسته ها و آرزوهای بیننده را برآورده یا به چالش می کشند.

تصویر :pinterest.com

عکاسی مد هرگز در خلاء وجود نداشته است. عکاسان به طور مداوم مرزها را جابجا کرده اند و تنش بین خواسته های هنری و تجاری خلاقیت و نوآوری فنی زیادی ایجاد کرده است. چه به عنوان عکس مد و چه تبلیغات، این تصاویر فرهنگ معاصر، رویدادهای جهانی و تغییرات چشمگیر در نقش زنان در طول قرن بیستم را منعکس می کنند.

یک قرن جدید پر زرق و برق

در سال 1911، در اوج دوران طلایی شکوفایی و ظرافت اروپا، عکاس آمریکایی ادوارد اشتایچن از مدل هایی با لباس هایی از طراح پل پوآر عکس گرفت. سیزده عکس با فوکوس نرم در مجله Art et Decoration چاپ شد و Steichen بعداً آنها را "اولین عکس های جدی مد ساخته شده تا کنون" اعلام کرد.

در دوران قبل از عکاسی، مجلات مد مانند Le Costume Français و Journal des Dames et des Modes شامل تصاویر حکاکی شده بودند اما خوانندگان محدودی داشتند. پیشرفت در فرآیندهای چاپ در دهه 1890 باعث شد که عکس ها در همان صفحه متن چاپ شوند و مجلات مد به طور گسترده در دسترس قرار گرفتند.

در سال 1909، ناشر Condé Nast یک مجله اجتماعی آمریکایی با عنوان Vogue خریداری کرد. او آن را به یک نشریه مد باکلاس با آرزوهای بین المللی تبدیل کرد. ووگ به‌سرعت پس از راه‌اندازی مجدد هارپرز بازار، تلاش کرد تا از طریق عکاسی نوآورانه و عرضه رو به رشد مدل‌های جذاب، روح و مد نیویورک، لندن و پاریس را به تصویر بکشد.

ادراکات چالش برانگیز

جنبش فرهنگی سورئالیسم تأثیر عمیقی بر مجلات مد در دهه‌های 1920 و 30 داشت. نقاشی‌های سالوادور دالی و جورجیو دی کیریکو در ووگ در کنار عکس‌های آوانگارد من ری به نمایش درآمدند. برخی از عکاسان مد اصول انقلابی خود را اتخاذ کردند و سعی کردند به ضمیر ناخودآگاه بیان بصری ارائه دهند. تکنیک های جدید و کنار هم قرار دادن غیرمنتظره برای به چالش کشیدن ادراک از واقعیت، برای سرگرم کردن و ایجاد مزاحمت استفاده شد.

چنین آزمایش‌های جسورانه‌ای سردبیر Vogue ادنا وولمن چیس را عصبانی کرد که در سال 1938 با عصبانیت به کارکنان خود نوشت:

"کاملاً روی نشان دادن لباس تمرکز کنید، آن را برای این منظور روشن کنید و اگر با هنر نمی توان آن را انجام داد، لعنت بر هنر. لباس را نشان دهید."

ادنا وولمن، 1938

بارون جورج هوینینگن هوئن به عنوان عکاس اصلی مجله فرانسوی Vogue و بعداً هارپرز بازار، الهام بخش یک نسل بود. آثار خود او منعکس کننده جذابیت نقاشی با نور، سایه و فرم های کلاسیک بود. هورست پی. هورست، شاگرد او، تصاویر ابداعی مشابهی را تولید کرد و نقوش سورئال و کلاسیک را در هم آمیخت.

احیای پس از جنگ

در طول جنگ جهانی دوم، «ساخت و اصلاح» رویکرد غالب به مد بود. با بهبود تدریجی جهان از وحشت جنگ، گروه جدیدی از طراحان ظهور کردند. میل به استقبال از زرق و برق و زنانگی پس از سال‌ها ریاضت در زمان جنگ، افراطی‌ترین بیان خود را در نگاه جدید کریستین دیور یافت که در سال 1947 با کمرهای بریده و دامن‌های پر از لباس‌های پر زرق و برق عرضه شد.

دید زیبای حسی عکاس لیلیان باسمن، مکمل مدهای جدید بود. او پیشگام رویکردی بود که در آن برانگیختن خلق و خوی بر نمایش جزئیات لباس اولویت داشت. تصاویر دانه دانه باسمن کارمل اسنو سردبیر هارپرز بازار را ناامید کرد و در سال 1949 به او هشدار داد:

"شما اینجا نیستید که هنر بسازید، اینجا هستید تا دکمه ها و کمان ها را نشان دهید."

کارمل اسنو، 1949

اروین بلومنفلد همچنین مرزهای عکاسی مد تجربی را جابجا کرد. او به فیلم رنگی Kodachrome علاقه داشت، که باعث شد تصاویر واضح او از صفحه مجله خارج شوند.

بخش اول از مطلب : 100 عکاسی مد

در مورد عکاسی مد بیشتر بخوانید :